Ein hyllest til Bob Dylan i ord og tonar!

Velkomne til intimkonsert med Stranda sin eigen Dylan covertrio, Tom Raab, Sigurd Drege og Geir Olav Eide Drege.
På sjølvaste Valentindagen skal framføringa omhandle Dylan sitt forhold til kvinnene som har inspirert han i hundrevis av songar, både på godt og vondt.

Tom:
Alt som fireåring måtte eg høyre på Dylan gjennom veggen til mine eldre søsken. Bob var det heitaste og mest heftige ein kunne tenkje seg på den tida, og eg fekk inn «Dylanrørsla» med morsmelka.Totalt hjernevaska vart eg prega av musikken hans gjennom oppveksten. I mange år var det «sounden» av Dylan som trigga meg, men etterkvart som engelsk-kunnskapen vart betre, kom tekstane til den store meisteren i tillegg. Kombinasjonen er uslåeleg.
Etter å ha spelt Bob sine songar med bandet «Hurricane» i ti år, er det ei enorm glede, men og ei utfordring å få spele songane «unplugged» saman med Sigurd og Geir Olav - og i tillegg på Fabrikken, der vi tidlegare har hatt stor suksess med «Hurricane».

Sigurd:
Musikkinteressa mi starta tidleg, og eg hugsar godt då The Beatles kom med «Love me do». Eg trur det endra livet mitt, og eg har sidan det vore sterkt oppteken av musikk. Eg starta i band då eg var 15, og har halde på sidan - mest som hobby, men og nokre år på heiltid på 70- og 80-talet. Første Dylanplata mi var «Planet waves» som kom ut i 1974. The Band spelte saman med Bob på denne plata og eg var svært imponert. Sidan var det nok ikkje Dylan som var førstevalet, men då både Tom Raab og Øystein Braaten, begge store dylanfans, kom til bygda, vart eg med i ymse grupper der vi spelte mest dylanlåtar. Eg måtte ta dette på alvor, og byrja å setje meg inn i tekstane til Meister Bob. For å seie det slik: «I shall be released».

Geir Olav er son til Sigurd Drege, og har vakse opp i ein heim der musikk har stått i høgsetet. Han fekk far sin musikk inn med morsmelka, og som tolvåring lærte han sitt første bluesriff av sjølvaste Ole Paus, som var på besøk i heimen. Geir Olav vart etter kvart med som gitarist i Dylan-tributebandet «Hurricane», før han no har gått over til bassgitar i «Dylans Kvinner».

Bob Dylan, Nobelprisvinnaren i litteratur, er for mange ein vanskeleg musikar. Verka hans er ikkje alltid slike ein kan nynne til etter første lying, og tekstane bør ein både høyre nøye etter, og helst analysere for å forstå. Stemma hans, og måten å betone og frasere tekstane på, kan med rette omtalast som ein kjenslemessig vulkan. Vi har gått i djupet av nokre av desse songane, og gler oss til å dele vulkanutbrotet med dykk. Dele nokre av songane til ein av dei viktigaste musikarane og forfattarane gjennom tidene. Publikum får utdelt teksthefte, og - berre så de er klar over det:

Konserten spealst i avdelinga Bar Bakke og varer i 2 x 45 minutt, med ein god pause mellom setta.

Dørene opnar 19.00, forestillinga startar ca. 20.00.